U siostry w domu z samego rana
Kładę spojrzenie nieco wstydliwe
I jakbym trochę była zaspana,
Liczę z uporem mozolne chwile.

Potem obłędny galop pociągu,
Zostawia pola, lasy i domy.
Oddech wyrzuca – czy w korkociągu?
Aby z terkotem rwie jak szalony.

W końcu znużony – ostatnim haustem,
Chce, abym stopą tknęła peronu
I witała się zachłannie z miastem,  
A autobusem mknęła do domu.

Olsztyn, 2008-06-19