* * *

Kolczasta udręka sznurowała Ci usta,
Byś w milczeniu trwała, poniżana bez końca.
O źrenicach zaświatów powiewała chusta
Nad twym życiem okrutnym i małego brzdąca.

Lecz na przekór rodzinie delikatne ramiona
Obroniły niemowlę przed snem wiekuistym.
„Poznawać jest za wcześnie Elizejskie Pola”
Szeptałaś, wiedząc, że skarb jest dla Ciebie wszystkim.

Dlatego Bóg pamiętał – jak Ty o modlitwie,
Żeś dźwigała los straszny, dbając o swe dziecko.
Stwórca wskazał Ci szczęście, które zaraz zakwitło,
Ze łzami radości – poszłaś drogą bezpieczną.

2015.8.6

wiersz opublikowany w III moim tomiku "Wymarzony ogród"